Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Ό βίος του φανέρωνε το απλανή ορθόδοξο εκκλησιαστικό φρόνημα

Ό παπα- Εφραιμ Κατουνακιώτης γεννήθηκε το 1912 στο Αμπελοχώρι Θηβών. Ό πατέρας του ονομάζονταν Ιωάννης Παπανικήτας και ή μητέρα του Βικτορία. Ό Γέροντας είχε σαν κοσμικός το όνομα Ευάγγελος. Τελείωσε το Γυμνάσιο αλλά ή Χάρις του Θεού έκλεινε στον Ευάγγελο τις κοσμικές θύρες της αποκατάστασης. Στην Θήβα, όπου είχε μετακομίσει ή οικογένεια του, ό Ευάγγελος γνώρισε τους γεροντάδες του τον 'Εφραίμ και τον Νικηφόρο.


Ή ζωή του Ευάγγελου ήταν καλογερική. Αγωνίζονταν πνευματικά με την ευχή του Ιησού, τις μετάνοιες, την νηστεία και κυρίως με την υπακοή. Ή μητέρα του αξιώθηκε να λάβει πληροφορία από τον Όσιο Εφραίμ τον Σύρο ότι το θέλημα του υιού της να γίνει μοναχός ήταν και θέλημα Θεού και πώς ό Ευάγγελος θα τιμήσει την μοναχική ζωή.


Την 14η Σεπτεμβρίου 1933 ό Ευάγγελος άφησε τον κόσμο ήλθε στην έρημο του Αγίου Όρους στα Κατουνάκια, στο ησυχαστήριο του Όσιου Εφραίμ του Σύρου και έβαλε μετάνοια στην συνοδεία των Γεροντάδων Εφραίμ και Νικηφόρου. Μετά την δοκιμασία του έκάρη μικρόσχημος μοναχός με το όνομα Λογγίνος. Το 1935 έγινε μεγαλόσχημος μοναχός από τον Γέροντα του Νικηφόρο και έλαβε το όνομα Εφραιμ. Τον επόμενο χρόνο χειροτονήθηκε Ιερέας.


Ό παπα-Εφραίμ αξιώθηκε και γνώρισε τον πρύτανη της ησυχαστικής ζωής τον διορατικό, προορατικό και άγιο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή (1898 -1959) και συνδέθηκε πνευματικά μαζί του με την ευλογία του Γέροντα του Νικηφόρου. Ό Γέροντας Ιωσήφ με την σειρά του είχε διδαχθεί την απλανή πνευματική ζωή από τους περίφημους ησυχαστές μοναχό Καλλίνικο και Ιερομόναχο Δανιήλ. Επομένως ό παπα-Εφραίμ μας διδάσκει την επίμονη αναζήτηση για την πνευματική ζωή και την ανεύρεση απλανούς πνευματικού οδηγού, πού θα είναι «Εκδόσεις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως». Ό απλανής πνευματικός βλέπει τις δαιμονικές πλάτες και με τα κατάλληλα πνευματικά φάρμακα οδηγεί τα πνευματικά παιδιά του στον Παράδεισο.


Με αφορμή την υπακοή του παπα-Εφραιμ στον άγιο γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή θέτουμε τον προβληματισμό μήπως όσοι σήμερα κληρικοί και λαϊκοί αγωνίζονται για τον δήθεν εκσυγχρονισμό της Εκκλησίας, για την «λειτουργική αναγέννηση», για τον οικουμενισμό, για τον συνδυασμό εξομολογήσεως και ψυχιατρικής η όσοι κάνουν ταξίδια αναψυχής και ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις με ανθρώπους του Πάπα στο Βατικανό δείχνουν ότι δεν βρήκαν ή δεν θέλησαν να αναζητήσουν πνευματικούς Πατέρες με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και επομένως δεν βιώνουν την υπακοή όπως την διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας.
Μήπως «θεολογούν» με βάση τον εγωισμό τους και δεν γνωρίζουν την κοπή του θελήματος, πού κάνει τους υποτακτικούς δοχεία του Αγίου Πνεύματος; Μήπως αναζήτησαν πνευματικό, για να τους αναβιβάσει σε κοσμικά ή εκκλησιαστικά αξιώματα και όχι, για να τους οδηγήσει στον Παράδεισο;


Ό μακαριστός παπα-Εφραίμ διαχώρισε την γνήσια υπακοή από την αρρωστημένη όταν συμβούλευσε κοινοβιάτη μοναχό να κάνει υπακοή στον Γέροντα του όχι σαν ζώο αλλά από αγάπη και ζήλο Θεού.


Ό άγιος Γέροντας Ιωσήφ ό Ησυχαστής έδωσε ένα πρόγραμμα ησυχαστικής ζωής στον παπα-Εφραίμ, για να καλλιεργεί την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, υιέ του Θεού, ελέησαν με», να έχει φυλακή των αισθήσεων και τον οδήγησε στην κάθαρση της καρδίας καί τον θείο φωτισμό.
Άραγε οι σύγχρονοι εισηγητές του εκσυγχρονισμού στην Εκκλησία ή του οικουμενισμού καλλιέργησαν την ευχή σε τέτοιο σημείο καί άραγε ομολόγησαν ότι είπε ό παπα-Εφραίμ στον Γέροντα Ιωσήφ πως εξαιτίας της υπακοής και της ευχής έτρεχαν ποτάμι τα δάκρυα του και πώς καίγονταν ή καρδιά του για τον Χριστό; Άραγε στα οίκουμενιστικά συνέδρια τηρείται φυλακή των αισθήσεων, όταν υπάρχουν χορευτικά θεάματα;


Ό παπα-Εφραίμ με την ευλογία του Γέροντος Ιωσήφ εντρύφησε στην «Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών» και ελάμβανε τις συμβουλές των Νηπτικών Πατέρων για τον αγώνα του. Δεν διάβαζε ούτε βιβλία ψυχιατρικής, ούτε «κουλτουριάρικα» αναγνώσματα δια πνευματικές επιδείξεις στα σαλόνια, ούτε είχε τον φόβο μήπως τον αποκαλέσουν οι κοσμικοί κύκλοι «φονταμενταλιστή».
Άλλωστε και ό μακαριστός γέροντας Παΐσιος ό Αγιορείτης θεωρούσε τα βιβλία αυτά ανούσια, πού στερούν τον πολύτιμο χρόνο μας και πολλά από αυτά όταν του δωρίθηκαν τον ζέσταναν στο τζάκι τις κρύες νύχτες του χειμώνα.


Το 1973 έκοιμήθη ό Ιερομόναχος Νικηφόρος ό Γέροντας του παπα-Εφραίμ. Ό Γέροντας μετά το 1980 είχε συγκροτήσει συνοδεία και τήρησε την εντολή του Γέροντος Ιωσήφ να αποκτήσει συνοδεία μετά τον θάνατο του παπα-Νικηφόρου. Επομένως ό παπα-Εφραίμ πρώτα έφθασε στην κάθαρση και κατόπιν έγινε ό ίδιος Γέροντας. 'Η πράξη αυτή ας γίνει οδηγός σε επίδοξους αυτοανακηρυχθέντες πνευματικούς «Γεροντάδες», πού δεν γνωρίζει ή αριστερά τι ποιεί ή δεξιά.
Ό παπα-Εφραίμ πολέμησε τον μεγάλο εχθρό της πνευματικής ζωής την κενοδοξία. Οι θυσίες του γίνονταν για τον Χριστό καί όχι για προσδοκώμενο έπαινο από τους ανθρώπους.


Κάποτε ένας νέος ζήτησε από καλογέρι του παπα-Εφραίμ μία είκονίτσα από το κελί του Γέροντα. Ό μοναχός πήρε ευλογία από τον παπα-Εφραίμ να την δώσει και μόλις ο νέος άρχισε να σκέφτεται πονηρά και με τον λογισμό, πώς θα κάνει επίδειξη στην πόλη του με την είκονίτσα, πού θα του έδινε ό παπα-Εφραίμ, ό μακαριστός άγιος γέροντας πήρε πληροφορία από τον Θεό και έδωσε εντολή να μη δοθεί το εικονάκι Άραγε πολεμούν οι εκσυγχρονιστές της εκκλησιαστικής ζωής ή οι οικουμενιστές το πάθος της κενοδοξίας; Μήπως φιλοδοξούν με τον εκσυγχρονισμό ή τον οικουμενισμό να αφήσουν «εποχή» και όνομα εκκλησιαστικού «αναμορφωτή»;


Ή θ. Λειτουργία για τον παπα-Εφραίμ ήταν συγκλονιστικό και βιωματικό γεγονός. Είχε εκμυστιρευθεί σε Ιερομόναχο πνευματικό φίλο του ότι από την πρώτη θεία Λειτουργία πού τέλεσε, έβλεπε αισθητά την Χάρη του Θεού να μεταβάλλει τα. θεία δώρα. Μάλιστα, μετά τον καθαγιασμό των τιμίων δώρων, έβλεπε τον ίδιο τον Χριστό μέσα στο δισκάριο και ήταν αδύνατον να. συγκρατήσει τα δάκρυα του, όταν έφθανε στο τεμαχισμό του Σώματος του Χριστού. Έβρεχε με τα δάκρυα του το αντιμήνσιο κατά την θεία Λειτουργία και έβλεπε δεξιά και αριστερά τους αγγέλους να συλλειτουργούν.


Όμως ό παπα-Εφραίμ δεν αναφέρθηκε ποτέ σε «λειτουργική αναγέννηση» και μάλιστα ζητούσε σε κοινοβιάτες, πού βρίσκονταν στα εξωτερικά διακονήματα να μη παραλείπουν το ψαλτήρι.
Μήπως, όσοι θέλουν την «λειτουργική αναγέννηση» θα ήταν καλό να φθάσουν στα πνευματικά μέτρα του παπα-Εφραίμ και αφού γίνουν θεοφόροι, να δοκιμάσουν να προτείνουν τις λύσεις τους;


Ό παπα- Εφραίμ ήταν κοσμημένος με το διορατικό χάρισμα και έβλεπε την πνευματική κατάσταση κάθε κληρικού ή μοναχού και έδιδε τα κατάλληλα πνευματικά φάρμακα για την πρόοδο στην πνευματική ζωή.


Ή Χάρις του Θεού είχε κοσμήσει τον παπα- Εφραίμ και με το προορατικό χάρισμα, γι 'αυτό και έβλεπε καταστάσεις πού έρχονταν (όπως ό σεισμός του 1977 στην Θεσσαλονίκη), αλλά και πολλές φορές είχε προσφωνήσει λαϊκούς ακόμα και μικρά παιδιά με τα ονόματα πού έλαβαν μετά από χρόνια στην μοναχική τους κούρα. Μάλιστα, κάποιος φοιτητής έστειλε μία περιληπτική και χωρίς λεπτομέρειες επιστολή στον μακαριστό Γέροντα και έλαβε απάντηση από τον παπα-Εφραίμ, πού του περιέγραφε με λεπτομέρειες την πνευματική του κατάσταση ακόμα και κατασταθείς στον χώρο πού διέμενε ό φοιτητής χωρίς αυτός να τίς έχει προαναφέρει.


Κάποτε άγνωστοι μεταξύ τους κληρικοί συναντήθηκαν στον δρόμο για τα Κατουνάκια και όταν έφτασαν στον παπα-Εφραίμ, ό μακαριστός άγιος Γέροντας άρχισε να επιπλήττει έναν από τους κληρικούς, πώς δεν είναι παπάς αλλά μασόνος, πού έβαλε ράσο, για να κατασκοπεύει το Αγιον Όρος. Ό μασόνος παραδέχτηκε την ραδιουργία του.


Άραγε, μπορούν σήμερα οι εκσυγχρονιστές του εκκλησιαστικού βίου μας οίκουμενιστές ως ό παπα-Εφραίμ ό Κατουνακιώτης να προειδούν την χαρά, πού θα έχουν οι μασόνοι και οι άνθρωποι της «Νέας Εποχής» κάθε φορά πού θα αλλοιώνεται το ορθόδοξο φρόνημα είτε στα πλαίσια του οικουμενισμού, είτε στους ψευδοδιαλόγους με τους Παπικούς και τις ψευδοενώσεις με τους μονοφυσίτες είτε στην αλλοίωση της θείας Λειτουργίας στα πλαίσια της «λειτουργικής αναγέννησης»;


Ό παπα-Εφραίμ έζησε εμπειρίες, πού μόνο οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί μπορούν να ζήσουν, μακριά από παπικές ή προτεσταντικές πλάνες.


Κάποτε ένας ηγούμενος, δύο θεολόγοι και ένας φοιτητής ζήτησαν από τον παπα-Εφραίμ να τους εξηγήσει την ευωδιά των αγίων λειψάνων. Ό Γέροντας έσκυψε το κεφάλι του στο μέρος της καρδιάς και προσεύχονταν. Ό τόπος γέμισε ευωδιά και ό παπα-Εφραίμ τους είπε πώς επειδή δεν μπορούσε ό ίδιος να το εξηγήσει παρακάλεσε τον Θεό να απαντήσει στους συνομιλητές.


Μπορούν άραγε όσοι πηγαίνουν σε διάλογους με τον Πάπα ή σε συνέδρια οίκουμενιστικά να μιλήσουν με το πρακτικό παράδειγμα της αγιότητας και όχι με ορθολογιστικά επιχειρήματα;


Ό παπα-Εφραίμ αισθάνονταν τις αμαρτίες σαν δυσοσμία. Κάποιος επίσκοπος μέσω τρίτου ρώτησε τον μακαριστό άγιο Γέροντα για τον οικουμενισμό. Ό Γέροντας έκανε προσευχή, για να τον πληροφορήσει ό Θεός και τότε ξεχύθηκε μία δυσωδία με γεύση ξινή, αλμυρή και πικρή, πού τον γέμισε με αποτροπιασμό.


Άραγε, μπορούν να αναρωτηθούν όσοι λαμβάνουν μέρος σε οίκουμενιστικά συνέδρια τι θα ένοιωθε αν ήταν παρών ό μακαριστός Γέροντας;


Ή παρακαταθήκη του μακαριστού παπα-Εφραίμ για την ενότητα των Ορθοδόξων ήταν σαφής «Το σχίσμα εύκολα γίνεται, ή ένωση είναι δύσκολος».


Άραγε, πόσο απήχηση έχουν σήμερα τα λόγια ενός θεοφόρου σύγχρονου Πατρός;


Ό παπα-Εφραίμ αναδείχθηκες με την Χάρη του Θεού και πρακτικός οδηγός στην ποιμαντική του γάμου και της οικογενείας, γιατί βοήθησε πολλούς νέους να καταλήξουν στον γάμο χωρίς να τους πιέσει γι' αυτό αλλά και οι επιστολές του, πού σώζονται, αποτελούν πνευματική παρακαταθήκη και «σχολή γονέων» χωρίς ψυχολογικές και φιλοσοφικές θεωρίες για τις αγωνιζόμενες πνευματικά οικογένειες.


Το 1996 ό παπα-Εφραίμ έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο και έπεσε σε ακινησία. Δεν γόγγυσε καθόλου αλλά δοξολογούσε τον Θεό. Μας αφήνει το άγιο παράδειγμα του για την αντιμετώπιση των ασθενειών.


Στις 14/27 Φεβρουαρίου 1998 ό παπα- Εφραίμ Κατουνακιώτης ό θρύλος του 'Αγίου Όρους παρέδωσε την αγιασμένη ψυχή του στα χέρια του Δημιουργού του, πού υπηρέτησε από την νεότητα του.


Λέγουν πώς κάποτε ρωτήσανε έναν υπερήλικα, πού ζούσε τον 19ο αιώνα, να πει το συγκλονιστικότερο γεγονός στην ζωή του. Ό υπερήλικας απάντησε ότι όταν ήταν μικρός είδε και άκουσε τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό.


Και ή δική μας γενιά αξιώθηκε να γνωρίσει τα εύοσμα άνθη του Αθωνικού Μοναχισμού, τον Γέροντα Παίσιο και τον παπα-Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, πού μας καλούν να ακολουθήσουμε την ζωή τους.

================================================
Σαν σήμερα 20/01/2006 εκοιμήθη, εις ηλικία 93 ετών.

ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ
+Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου
1913-2006
ΑΘΩΝΙΚΑ ΑΝΘΗ τόμος Β΄


Κρισιμωτάτη από πάσης απόψεως η εποχή μας. Τα πράγματα του κόσμου εξελίσσονται ραγδαίως. Πόλεμοι και ακοαί πολέμων προκαλούν ανησυχίας. Οι άνθρωποι πτήσσουν εκ του φόβου προ των διαγραφομένων κινδύνων. Ο βίος κατέστη αγχώδης.
Εντεύθεν σύγχυσις και αδιαφορία δια τας ηθικάς και πνευματικάς αξίας, ενώ νέα ήθη εισάγονται εις τον χώρον της Ελλάδος. Τολμηραί και πρωτοφανείς φιλοσοφίαι κυκλοφορούν μεταξύ του λαού μας, εκτραπέντος εις μεγάλην κλίμακα εις «οίστρον ακολασίας». Ο άνθρωπος κατέστη το κέντρον της ζωής, αφ’ ότου εμέθυσεν από τας τεχνολογικάς επιτυχίας του. Η δε συνειδητοποίησις των επιστημονικών δυνατοτήτων του εγέννησεν εις την ψυχήν του μίαν εωσφορικήν υπερηφάνειαν. Και ακολούθως ηρνήθη και Θεόν και πάσαν παράδοσιν θρησκευτικήν. Λήθη παντός ουρανίου και θείου παρατηρείται και βοσκηματώδης έφεσις προς παν αισθητόν. Ο Θεός εξετοπίσθη τόσον από τας καρδίας των πολλών, ώστε αυτομάτως να μνημονεύωμεν του λόγου του Κυρίου Ιησού: «Πλην ο υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;»
Αυτά περίπου τα στοιχεία συνθέτουν τον σύγχρονον ελληνικόν βίον εις τρομακτικήν έκτασιν, ένθα κυριαρχεί πραγματικός δαιμονισμός….
Εις αυτήν την αντιπνευματικήν πραγματικότητα στρατεύεται η Εκκλησία, της οποίας η πορεία φαίνεται άτονος και ο ρόλος εξησθενημένος. Βεβαίως, ως προς τον μικρόν αριθμόν των εκλεκτών, έναντι των πολλών, που αντιπροσωπεύει ο «κείμενος εν τω πονηρώ κόσμος», θα είχε να παρατηρήση κανείς, ότι ίσως ευρίσκεται εις τα φυσιολογικά του επίπεδα. Πάντοτε ήσαν «πολλοί οι κλητοί, ολίγοι οι εκλεκτοί». Τώρα όμως υπάρχουν και ελάχιστοι και χλιαροί. Εκείνο όμως που είναι ανησυχητικόν δια την Εκκλησίαν, είναι αι συνθήκαι εντός των οποίων ζη και στρατεύεται. Και αι συνθήκαι είναι καταλυτικαί κάθε αγίας προσπαθείας προς συντήρησιν και αύξησιν του χριστιανικού βιώματος. Και ενώ πάντοτε η Εκκλησία είχε την πρωτοπορίαν, ήτο οδηγός των ανθρώπων, η φωνή της ηκούετο, τώρα μέσα εις την τρομεράν σύγχυσιν, όπου ο Θεός αγνοείται, ο ρόλος της Εκκλησίας κατήντησε βοηθητικός και κινδυνεύει να καταστή ουραγός του κόσμου. Οι άνθρωποι προσέχουν τους πολιτικούς, τους οικονομολόγους, τους επιστήμονας, τους δορυφόρους, τα διαστημόπλοια. Και μέσα εις αυτήν την αδιαφορίαν δια τον Θεόν, την ψυχήν, την αιωνιότητα, και υπό την επίδρασιν των γεγονότων της συγχρόνου ζωής δεν παρασύρεται μόνον ο λαός μας από τα εγκόσμια ρεύματα, αλλά παρασύρεται και ο κλήρος και οι εκκλησιαστικοί ηγέται. Εντεύθεν έχομεν κάθε τόσον την εμφάνισιν νέων ιδεών, εισηγήσεις καινοτομιών, τάσεις προσαρμογής, αντιπαραδοσιακάς πρωτοβουλίας και αντορθοδόξους ενεργείας προερχομένας από εκείνους, που ετάχθησαν να είναι ποιμένες και διδάσκαλοι του λαού και φρουροί της πίστεως.

Αντιλαμβάνεται κανείς την έκτασιν της τραγωδίας και μόνον από το ότι ποιμένες τινές της Εκκλησίας δεν συνέλαβον το νόημα της αποστασίας της εποχής μας. Αντί δε τούτου, τρέφουν ψευδαισθήσεις αισιοδόξους, ότι ο κόσμος άγεται εις ενότητα, ότι διανοίγονται προοπτικαί ευτυχίας και οι άνθρωποι δημιουργούν επιγείους παραδείσους. Αλλ’ αυτά, ούτε, απλώς, σοβαρά είναι ούτε στοιχειωδώς αντικειμενικά. Θα έπρεπε να έχη χάσει κανείς την αίσθησιν της χριστιανικής ζωής, όπως την εγνώρισαν οι αιώνες εντός της Εκκλησίας, δια να μη δύναται να αισθανθή συγκλονισμόν από την έκτασιν και το βάθος του επικρατούντος αντιπνευματικού βίου και της πρωτοφανούς συγχύσεως. Σήμερον χρειάζεται ένας τουλάχιστον άγιος, ένας προφήτης, δια να βροντοφωνήση το κήρυγμα μετανοίας: «Μετανοείτε…». Και το κήρυγμα να ακουσθή εις όλας τας τάξεις της Ελληνικής κοινωνίας, εις πιστούς και μη πιστεύοντας, εις λαόν και τον κλήρον. Και όταν αφυπνισθώμεν από την μακαρίαν νάρκην, τότε θα ίδωμεν εις ποίαν άβυσσον συγχύσεως ευρισκόμεθα. Και τότε, αντί να απεκδεχώμεθα την διόρθωσιν των «κακώς κειμένων» από τας αδοκίμους επινοήσεις μας, θα στραφώμεν εις την διόρθωσιν της διαφθαρείσης καρδίας μας, απ’ όπου αναχωρούν όλαι αι πλάναι και φαντασιώσεις μας.

Δεν ισχυριζόμεθα, βεβαίως, ότι υπό ωρισμένας προϋποθέσεις η Εκκλησία δεν οφείλει να λαμβάνη υπόψη τας ανάγκας της εποχής, εις την οποίαν ποιμαίνει τα τέκνα της. Αλλ’ από του σημείου αυτού, μέχρι της παρατηρουμένης—θα είπωμεν την λέξιν—φρενίτιδος αλλαγής και καινοτομιών, εκ των οποίων, ως δια θαύματος, θα μετεβάλλοντο επί το λυσιτελέστερον τα πράγματα, υπάρχει πολλή διαφορά. Το αίτημα σήμερον είναι το αιώνιον αίτημα: Περισσότερον χριστιανοί, περισσότερον ορθόδοξοι. Η απώλεια των κριτηρίων μας οφείλεται εις την μη συνεπή ορθόδοξον ζωήν. Και επομένως, είναι ανάγκη απορρίψεως όλων των ξένων προς την Ορθοδοξίαν μεθόδων «γνώσεως» και οικειώσεως του Πατερικού πνεύματος, δια να επανεύρωμεν την ορθόδοξον αίσθησιν και προσεγγίσωμεν τον Θεόν. Οφείλωμεν να εγκαταλείψωμεν το δαιμονικόν στοιχείον του Ορθολογισμού, που μας αφήρεσε την διάκρισιν της Ορθοδοξίας από τους αιρετικούς της Δύσεως και να ακολουθήσωμεν την οδόν της ορθοδόξου πνευματικής παραδόσεως. Οφείλομεν να αποβάλωμεν τον νοσηρόν δυτικόν συναισθηματισμόν, τας υποκειμενικάς ενοράσεις μας και να βιώσωμεν με τους παραδεδομένους υπό των Αγίων Πατέρων κανόνας πνευματικής ζωής, δια να απαλλαγώμεν από τα στοιχεία του κόσμου, που μας επηρεάζουν ολεθρίως την σκέψιν…
Ανανήψωμεν. Άλλως, δεν θα δυνηθώμεν να διαφύγωμεν τον κίνδυνον εκκλησιαστικών περιπετειών, αι οποίαι δυνατόν να φθάσουν και μέχρι σχίσματος, εντός των κόλπων της Ελλαδικής Εκκλησίας. Ήδη παρατηρούνται δυσοίωνά τινα σημεία.
Πρέπει να αναλάβωμεν, εν αξιοπρεπεία, πρωτοβουλίας προς επάνοδον εις την Πατερικήν εν Αγίω Πνεύματι παράδοσιν, έξω της οποίας δεν υπάρχει, ει μη έρεβος.
Άλλωστε, δεν δυνάμεθα να εννοήσωμεν πως είναι δυνατόν να αλλοτριωθώμεν ενός συνεχιζομένου βίου δύο χιλιάδων ετών εντός της Εκκλησίας, χάριν της κακώς εννοουμένης αγάπης, ως εάν η ορθόδοξος ζωή είναι εστερημένη αγάπης επί τόσους αιώνας. Πρέπει να επιστήσωμεν την προσοχήν των ταλαιπωρούντων τας συνειδήσεις του ορθοδόξου πιστού λαού μας, επί του γεγονότος ότι παρά τας πολλάκις γενομένας αποπείρας προς ένωσιν με τον Παπισμόν ουδέν εγένετο. Πως τώρα θα καταστή δυνατόν τούτο; Αφού το μυστικόν αισθητήριον της Ορθοδοξίας, χάρις τω Κυρίω, δεν απέλιπε τους βιούντας ορθοδόξως; Πως είναι δυνατόν να παρίδωμεν την διδασκαλίαν της Εκκλησίας, καθ’ ην οι Λατίνοι—πολλώ μάλλον οι Προτεστάνται—είναι εστερημένοι Μυστηρίων και να έλθωμεν εις Εκκλησιαστικήν Ένωσιν; Ποιος έχασε τον νούν του να κάμη τοιαύτην υποχώρισιν;…

Αλλ’ εάν προς στιγμήν δεχθώμεν ότι οι καιροί σήμερον είναι διάφοροι του παρελθόντος και χριστιανικόν είναι να καλέσωμεν τους αιρετικούς εις θεολογικόν διάλογον, διατί λησμονώμεν ότι τον διάλογον δεν τον θέλουν;
Τριάκοντα περίπου έτη δεν διαλεγόμεθα εν τω Παγκοσμίω Συμβουλίω των Εκκλησιών,-- δια να μη αναφέρωμεν τον διάλογον, όστις ήρχισεν από του Λουκάρεως--, ποίον Προτεστάντην επείσαμεν, ότι είναι βυθισμένος εις το σκότος της πλάνης;
Διατί αμνημονούμεν των κατ’ επανάληψιν γενομένων δηλώσεων εκ μέρους των Παπικών, ότι ούτε αφίστανται των όσων πρεσβεύουν, και ότι την ένωσιν την εννοούν ως υποταγήν υπό τον Πάπαν, πράγμα το οποίον ανεγνώρισεν ως θεμιτόν ο αγγλικανός αρχιεπίσκοπος, κατά το τελευταίον συνέδριον του Λάμπεθ;
Διατί λοιπόν να φθειρώμεθα ενώπιον των αιρετικών και εκ παραλλήλου να διασπώμεν την αγάπην και την ενότητα μεταξύ των ορθοδόξων, με κίνδυνον δημιουργίας σχισμάτων, εάν οι ποιμένες της Εκκλησίας δεν παύουν το από πάσης απόψεως απορριπτέον κήρυγμα της ενώσεως; Διατί;

================================================